Week 6: spelen & delen
Door: Margriet
Blijf op de hoogte en volg Margriet
18 Mei 2017 | Ethiopië, Addis Abeba
Inmiddels al meer dan over de helft en nog steeds niet verveeld. Al moet ik zeggen dat ik er steeds meer naar uit kijk om adis ababa te verlaten en meer van het binnenland van Ethiopië te zien!
Op onze vrije dag zaterdag zouden we naar een resort gaan. Helaas was deze gesloten omdat in ethiopie al enige tijd een negatief reis advies heeft en daardoor het tourisme helemaal plat ligt. Hierdoor zijn wij uiteindelijk naar een openlucht zwembad gegaan. Het weer was niet denderend maar het was heerlijk om even te ontspannen op de luchtbedjes & en met elkaar te zwemmen. Hier in Ethiopië is het verplicht om een badmuts te dragen dus dat heeft een aantal hele leuke foto's en filmpjes opgeleverd. Haha we voelden ons net een schoonzwem team met die mutsen op. Je kunt dan natuurlijk de filmpjes wel raden! Daarna zijn we met elkaar een kop koffie gaan drinken, was er tijd voor wifi contact met familie en naaste vrienden & zijn we heerlijk uit eten geweest. Waar ik hier nog wel erg aan moet wennen is het feit dat er 2x op een dag warm gegeten word. Na onze lunch heb ik dan ook echt geen trek in diner om half 7!
Zondag was ook een hele relaxte dag. We werden pas om 3 uur smidags ergens verwacht dus in de ochtend hadden we team tijd en zijn we met elkaar om forengie ijs (ijs gemaakt zonder kraanwater aangezien we daar vaak ziek van worden) en een heerlijke lunch. Daarna waren wij deel van een jongeren dienst. Een deel van onze groep heeft mee de worship geleid en voor de rest zijn we gewoon aanwezig geweest. Na de dienst zijn we met een groepje vrienden van hier weer uit eten gegaan. Voor een simpele maaltijd betaal je hier +- 3 euro waardoor het vaak goedkoper is om ergens te gaan eten dan zelf te koken. Zeker omdat we vaak laat zijn.
Tijdens onze terugreis naar onze verblijfplaats rond 20.00 uur hebben we een mini busje genomen. Dit zijn 10 persoons busjes waar je 1 tot 4 birr betaald afhankelijk van de afstand en waar zo veel als mogelijk mensen in gepropt worden. Dit is de vorm van openbaar vervoer in Addis en is opzich prima te doen als je maar goed op je spullen let i.v.m. zakkenrollers. Tot dus ver is dit iedere keer goed gegaan met de bescherming die onze 2 mannen ons bieden. Helaas deze avond was het iets minder succesvol. We bleken in een busje te komen met een aantal aangeschoten jonge mannen. Als blanken trekken we veel aandacht en worden we gezien als rijk en interessant. Er zaten dit keer zo veel mensen in het busje dat de deur echt amper dicht kon en ik bijna bij iemand op schoot zat en iemand heel dicht tegen mijn gezicht aan zat. Toen we aankwamen op onze bestemming hoorde ik de chauffeurs zeggen dat alle habbisha's/locals uit moesten stappen en wij dus maar moesten blijven zitten. Gelukkig beginnen we een beetje de amhariq taal te begrijpen en konden we uitstappen. Ze wilden ons dubbele prijs vragen, een aantal van onze vrouwen werden beledigd of vervelend aangeraakt en we werder uiteindelijk ook nog gevolgd. Gelukkig verblijven we in een beveiligd complex met meerdere bewakers. Deze ervaring heeft mij weer even wakker geschud wat betreft de veiligheid van het land, maar ook het feit dat Ethiopië een land is waar de man domineert over de vrouw. Ik ben hier dan maar 3 maanden maar dat doet me nu wel beseffen dat er veel mensen/vrouwen zo dag in dag uit leven en in angstige situaties komen wat betreft hun veiligheid. Gelukkig hebben we hier als team bij stil kunnen staan met elkaar en over de gebeurtenis kunnen praten.
Ik blijf het daarnaast wel lastig vinden dat we constant en overal nageroepen worden en mensen overal met je willen praten. Vaak niet op de meest nette manier. Hierdoor loop ik constant met mijn hoofd naar beneden en proberen we zo weinig mogelijk op te vallen. Helaas als blanke in een 2e/3e wereld wijk is dit niet makkelijk en heeft t bij mij wel ect t effect op mijn bewegingsvrijheid en in hoe ik mezelf kan zijn.
Natuurlijk is dit niet alles wat ik mee maak! We werken nog steeds bijna elke dag met de meiden uit het weeshuis. Elke dag van 4 tot 6 als ze uit school zijn bereiden we iets voor om met ze te doen. Zo hadden we voor maandag middag een hele hoop spelletjes: steen papier schaar, hoe laat is het mr wolf, 4 hoeken, anamaria koekoek etc. Ook hebben we de kinderen een aantal liedjes geleerd zoals faroe faroe en leren ze ons liedjes in amhariq. Daarnaast hadden we het verhaal van Daniel in de leeuwenkuil uit getekend en verteld waarna we het met de kinderen hebben uitgespeelt in een drama stuk. Ik zie de kids zo genieten & daar zijn deze 10 dagen echt voor bedoeld! Wij hebben het hier ook rustiger en het werk wat we doen past heel goed bij ons team. Op dinsdag hadden we weer een middag met de kids. Ik lig helaas plat met lichte verhoging/koorts. De rest van het team heeft de kids een choreografie geleerd en weer spelletjes geleerd.
Op woensdag heeft onze Koreaanse host/eigenaresse van het weeshuis ons allemaal getrakteerd op een Koreaanse lunch in het Koreaanse restaurant. En heel eerlijk.. Dat is een enorme aanrader. Voor mij als Nederlander pittig maar zo lekker! Het pittige eten begint denk ik een beetje te wennen na 6 weken. Daarna heeft zij ons meegenomen om deel uit te maken van Een voedseldistributie aan de aller armsten van kore/kosche. Dit is de wijk waar ik eerder in de outreach heb gewerkt. En heel eerlijk gezegd vond ik dit heel lastig. Terwijl ik daar teff en olie stond te verdelen voelde ik me zo verdeeld. Ik weet dat de locals het zien als een daad van liefde en deel van mijn job hier, maar ik voelde me zo hopeloos. Ik kom even een keer voedsel uitdelen aan de armsten van de armsten omdat ik dat als nederlander kan. Dat voelde zo onterecht. Als aapjes kijken bijna. Vooral met het besef dat ik over 4 weken weer in Nederland ben met al mn luxe. Dat doet soms pijn. Vooral het weten dat je niet de oplossing kan geven, alleen een verlichting/ een klein lichtpuntje. Ik kan vele woorden bedenken maar niets dekt eigenlijk de lading van het gevoel en er is ook niets wat directe antwoord geeft op alle vragen die dit alles bij me op roept. Behalve het besef dat ik geluk heb gehad dat mijn wiegje 25 jaar geleden in Nederland stond en ik nu de mogelijkheid heb mijn wereldbeeld en denken te vergroten dankzij onder andere mijn naaste vrienden, familie & sponsoren...
Donderdag is de dag van het afscheid van de kids. Morgen reizen we door naar debre zeit waar we 7 dagen zullen verblijven. De laatste maand zullen we elke week 1 of meerdere keren naar een andere locatie gaan. We gaan dus meer zien van Ethiopië! Wiihuu! Maar eerst een afscheidsfeestje met de kids! Dit betekend koekjes, taart en frisdrank en heel veel spelletjes en dansjes, kroontjes en nagellak! Volgende blog hier meer over!
Liefs,
Margriet
Op onze vrije dag zaterdag zouden we naar een resort gaan. Helaas was deze gesloten omdat in ethiopie al enige tijd een negatief reis advies heeft en daardoor het tourisme helemaal plat ligt. Hierdoor zijn wij uiteindelijk naar een openlucht zwembad gegaan. Het weer was niet denderend maar het was heerlijk om even te ontspannen op de luchtbedjes & en met elkaar te zwemmen. Hier in Ethiopië is het verplicht om een badmuts te dragen dus dat heeft een aantal hele leuke foto's en filmpjes opgeleverd. Haha we voelden ons net een schoonzwem team met die mutsen op. Je kunt dan natuurlijk de filmpjes wel raden! Daarna zijn we met elkaar een kop koffie gaan drinken, was er tijd voor wifi contact met familie en naaste vrienden & zijn we heerlijk uit eten geweest. Waar ik hier nog wel erg aan moet wennen is het feit dat er 2x op een dag warm gegeten word. Na onze lunch heb ik dan ook echt geen trek in diner om half 7!
Zondag was ook een hele relaxte dag. We werden pas om 3 uur smidags ergens verwacht dus in de ochtend hadden we team tijd en zijn we met elkaar om forengie ijs (ijs gemaakt zonder kraanwater aangezien we daar vaak ziek van worden) en een heerlijke lunch. Daarna waren wij deel van een jongeren dienst. Een deel van onze groep heeft mee de worship geleid en voor de rest zijn we gewoon aanwezig geweest. Na de dienst zijn we met een groepje vrienden van hier weer uit eten gegaan. Voor een simpele maaltijd betaal je hier +- 3 euro waardoor het vaak goedkoper is om ergens te gaan eten dan zelf te koken. Zeker omdat we vaak laat zijn.
Tijdens onze terugreis naar onze verblijfplaats rond 20.00 uur hebben we een mini busje genomen. Dit zijn 10 persoons busjes waar je 1 tot 4 birr betaald afhankelijk van de afstand en waar zo veel als mogelijk mensen in gepropt worden. Dit is de vorm van openbaar vervoer in Addis en is opzich prima te doen als je maar goed op je spullen let i.v.m. zakkenrollers. Tot dus ver is dit iedere keer goed gegaan met de bescherming die onze 2 mannen ons bieden. Helaas deze avond was het iets minder succesvol. We bleken in een busje te komen met een aantal aangeschoten jonge mannen. Als blanken trekken we veel aandacht en worden we gezien als rijk en interessant. Er zaten dit keer zo veel mensen in het busje dat de deur echt amper dicht kon en ik bijna bij iemand op schoot zat en iemand heel dicht tegen mijn gezicht aan zat. Toen we aankwamen op onze bestemming hoorde ik de chauffeurs zeggen dat alle habbisha's/locals uit moesten stappen en wij dus maar moesten blijven zitten. Gelukkig beginnen we een beetje de amhariq taal te begrijpen en konden we uitstappen. Ze wilden ons dubbele prijs vragen, een aantal van onze vrouwen werden beledigd of vervelend aangeraakt en we werder uiteindelijk ook nog gevolgd. Gelukkig verblijven we in een beveiligd complex met meerdere bewakers. Deze ervaring heeft mij weer even wakker geschud wat betreft de veiligheid van het land, maar ook het feit dat Ethiopië een land is waar de man domineert over de vrouw. Ik ben hier dan maar 3 maanden maar dat doet me nu wel beseffen dat er veel mensen/vrouwen zo dag in dag uit leven en in angstige situaties komen wat betreft hun veiligheid. Gelukkig hebben we hier als team bij stil kunnen staan met elkaar en over de gebeurtenis kunnen praten.
Ik blijf het daarnaast wel lastig vinden dat we constant en overal nageroepen worden en mensen overal met je willen praten. Vaak niet op de meest nette manier. Hierdoor loop ik constant met mijn hoofd naar beneden en proberen we zo weinig mogelijk op te vallen. Helaas als blanke in een 2e/3e wereld wijk is dit niet makkelijk en heeft t bij mij wel ect t effect op mijn bewegingsvrijheid en in hoe ik mezelf kan zijn.
Natuurlijk is dit niet alles wat ik mee maak! We werken nog steeds bijna elke dag met de meiden uit het weeshuis. Elke dag van 4 tot 6 als ze uit school zijn bereiden we iets voor om met ze te doen. Zo hadden we voor maandag middag een hele hoop spelletjes: steen papier schaar, hoe laat is het mr wolf, 4 hoeken, anamaria koekoek etc. Ook hebben we de kinderen een aantal liedjes geleerd zoals faroe faroe en leren ze ons liedjes in amhariq. Daarnaast hadden we het verhaal van Daniel in de leeuwenkuil uit getekend en verteld waarna we het met de kinderen hebben uitgespeelt in een drama stuk. Ik zie de kids zo genieten & daar zijn deze 10 dagen echt voor bedoeld! Wij hebben het hier ook rustiger en het werk wat we doen past heel goed bij ons team. Op dinsdag hadden we weer een middag met de kids. Ik lig helaas plat met lichte verhoging/koorts. De rest van het team heeft de kids een choreografie geleerd en weer spelletjes geleerd.
Op woensdag heeft onze Koreaanse host/eigenaresse van het weeshuis ons allemaal getrakteerd op een Koreaanse lunch in het Koreaanse restaurant. En heel eerlijk.. Dat is een enorme aanrader. Voor mij als Nederlander pittig maar zo lekker! Het pittige eten begint denk ik een beetje te wennen na 6 weken. Daarna heeft zij ons meegenomen om deel uit te maken van Een voedseldistributie aan de aller armsten van kore/kosche. Dit is de wijk waar ik eerder in de outreach heb gewerkt. En heel eerlijk gezegd vond ik dit heel lastig. Terwijl ik daar teff en olie stond te verdelen voelde ik me zo verdeeld. Ik weet dat de locals het zien als een daad van liefde en deel van mijn job hier, maar ik voelde me zo hopeloos. Ik kom even een keer voedsel uitdelen aan de armsten van de armsten omdat ik dat als nederlander kan. Dat voelde zo onterecht. Als aapjes kijken bijna. Vooral met het besef dat ik over 4 weken weer in Nederland ben met al mn luxe. Dat doet soms pijn. Vooral het weten dat je niet de oplossing kan geven, alleen een verlichting/ een klein lichtpuntje. Ik kan vele woorden bedenken maar niets dekt eigenlijk de lading van het gevoel en er is ook niets wat directe antwoord geeft op alle vragen die dit alles bij me op roept. Behalve het besef dat ik geluk heb gehad dat mijn wiegje 25 jaar geleden in Nederland stond en ik nu de mogelijkheid heb mijn wereldbeeld en denken te vergroten dankzij onder andere mijn naaste vrienden, familie & sponsoren...
Donderdag is de dag van het afscheid van de kids. Morgen reizen we door naar debre zeit waar we 7 dagen zullen verblijven. De laatste maand zullen we elke week 1 of meerdere keren naar een andere locatie gaan. We gaan dus meer zien van Ethiopië! Wiihuu! Maar eerst een afscheidsfeestje met de kids! Dit betekend koekjes, taart en frisdrank en heel veel spelletjes en dansjes, kroontjes en nagellak! Volgende blog hier meer over!
Liefs,
Margriet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
