Week 8: roadtrip to lalibela
Door: Margriet
Blijf op de hoogte en volg Margriet
03 Juni 2017 | Ethiopië, Lalibela
Op zaterdag hebben we nog een meeting/fellowship gehad met allen missionairies van de organisatie waarmee ik hier in Ethiopië zit. Heerlijk Indische eten en kletsen over wat iedereen waar in het land doet. Een heerlijk ontspannen dag met als afsluiter de trip terug naar adis ababa om daar uiteindelijk 1 nachtje te slapen. Althans... Dat was de planning.
Zondag ochtend om 4 uur lokale tijd zouden we vertrekken naar lalibela. Een +- 11 uur durende autorit naar het noorden van het land. Echter was het geen Afrika als ons busje niet een paar uur te laat kwam en het verhaal allemaal heel anders werd dan gepland. Om uiteindelijk 6 uur sochtends was het busje er. Echter bleek dit een heel ander busje dan gepland! Er waren maar 12 stoelen in plaats van 15 en ook het bagagerek op het dak ontbrak. Inmiddels is flexibiliteit iets wat we wel kennen dus alle backpacks in de bus stouwen en proppen maar. We zaten nog geen 2 tellen of we ontdekten een hele hoop stinkend afval in de bus en tot overmaat van ramp liepen overal dikke bijtende mieren. We waren nog niet weg en we dachten dat het verhaal niet erger kon worden... Maar dat kon dus wel! Tussen de stoelen vonden we 3 grote bossen Chad. Een locale plant waar op gekauwt word en die een vorm van amfetamine/drugs los laat. Na een confrontatie met de chauffeur en bijrijder gaven zij natuurlijk aan dat ze het zouden weg gooien en dat ze het niet gebruikt hadden maar we hadden ze dit allang zien kauwen. Toen ze later alsnog de drugs in de auto probeerden te smokkelen/verstoppen in de wielkassen was voor ons de maat vol. 11 uur rijden over de al niet te beste wegen van Afrika, door de bergen met deze gasten was niet vertrouwd! Toen we onze backpacks weer uitladen ontdekten we ook nog een grote voorraad olie. Deze olie werd vermengt met de benzine om zo uiteindelijk goedkoper te rijden. Natuurlijk niet vertrouwd! De rest van de dag hebben we tijd voor ontspanning genomen met de hoop om een nieuwe manier te vinden om alsnog naar lalibela te gaan. Al is het een dag later!
Maandag ochtend 5 uur! Iedereen staat met een veel beter gevoel en humeur bepakt en bezakt klaar! We hebben een nieuwe bus met een chaffeur die bevriend is met een van onze leiders. Met jawel! Genoeg stoelen, een bagagerek en schone zitplaatsen! Al binnen een uur hebben we de stad verlaten rijden we door het prachtige landschap van Ethiopië! Ik dacht al wel wat van de schoonheid van het land te hebben gezien maar deze rit... Wauw! Van droge, rotsachtige, zanderige vlaktes tot prachtige groene weiden met prachtige bomen met kleurige bloemen en verse vruchten! Kleine bergdorpjes, kleihutjes, kuddes geiten en koeien met mega hoorns die midden op de weg lopen en grote groepen bavianen met babietjes op hun rug! Er is werkelijk geen moment geweest dat ik mij verveelde of mij afvroeg of we er al bijna waren toen het nog licht was. Wat is de aarde mooi gemaakt en wat ben ik gezegend dat ik dit mag zien en meemaken. Echter rond +-20.00 uur lokale tijd veranderde de rit voor mij. Het was inmiddels donker en dingen als wegbewijzering en navigatiesystemen bestaat hier niet. De reis gaat dan ook vanuit t blote hoofd en door voorbijgers te vragen. Ergens op driekwart van de rit was er niet veel brandstof meer. Benzine stations vind je hier niet zo maar en zijn schaars. Ergens boven op een berg in de middle of nothing stond een man. We hebben hem gevraagd om diesel en hij bleek dit toevallig te hebben!! Dit was best wel bijzonder omdat een auto hier luxe is en brandstof dus echt niet zo maar te vinden is. Daarna werden we een weg ingestuurd richting lalibela. We kwamen op een volledig onverharde rotsachtige weg. Omdat mensen die we tegen kwamen en onze GPS aangaf dat dit de juiste weg was zijn we door blijven rijden. Na 2 uur hobbelen en bobbelen werd de weg stijler en stijler en slechter en slechter. Dikke kuilen in de weg, spleten, langs afgronden, over gammele bruggetjes en zelfs riviertjes etc. We moesten zelfs de auto uit omdat het met ons er in te gevaarlijk was. En dit in het donker! Ik moet zeggen dat ik dit echt heel eng vond. Urenlang op een vreemd weggetje wat best wel gevaarlijk was zonder voorbijgangers, teken van bevolking of uberhaupt het gevoel hebbende dat we de goede kant op gaan. Na een reis van 15 uur zijn we gelukkig veilig aangekomen in lalibela. Bij aankomst bleken we in een hotel te zitten en met maar 1 persoon een kamer te delen. Ik heb een heerlijk 2 pers bed voor mezelf. Ik heb me na deze reis op het bed laten vallen en ben direct in een hele diepe slaap gevallen! Wat een rit! Maar wat ben ik blij dat we deze rit met deze chauffeur en bus hebben gemaakt en niet met die andere mannen!
Dinsdag was dan eindelijk onze eerste officiële ochtend in lalibela. We verblijven in een hotel en ik heb een heerlijk 2 persoonsbed voor mezelf en deel de kamer met Mirjam. Het andere Nederlandse meisje. Dit alles maakte direct veel goed. Toen ik eenmaal de gordijnen open trok en het uitzicht over de bergen zag was de reis vergeten. Wat is het hier mooi! Sochtends hebben we uitgebreid ontbeten en zijn we de straat op gegaan om rond te kijken en mensen te ontmoeten. Dat blijkt hier ook niet moeilijk! Mensen komen direct op je af en zijn erg vriendelijk. Soms iets te vriendelijk naar mijn idee. Ze willen je alles laten zien en vertellen je uitgebreid over hun prachtige stad. Smidags hebben we een meeting gehad met een protestantse pastor uit een vervolgde kerk. Lalibela is voor 98% orthodox. Niet orthodoxe gelovigen worden hier dan ook vervolgd. Samenkomsten worden zo veel mogelijk verstoord, gebouwen die gebruikt worden door moslims en protestantse christenen worden afgebrand en mensen worden mishandeld/vermoord. Onze ontmoeting vond dat ook voor de veiligheid van de pastor ergens binnenskamers plaats. We hebben kennis mogen maken en hij heeft ons zijn verhaal verteld. Komende werk zullen we in de avonden/als het donker is, hem ontmoeten en samenwerken in het organiseren van diensten etc. Voor ons als "toeristen" niet direct gevaarlijk zolang je er om denkt wat je zegt en doet op missionair gebied.. Voor de pastor is het echter wel gevaarlijk om met ons gezien te worden vandaar dat we hem ook pas ontmoeten als de zon onder is. Ondanks dat we alleen nog maar gesproken hebben laat dit al zo veel indruk achter. Wij als christenen bidden vaak voor de vervolgde kerk maar ik zie nu in het echt wat dit inhoud en ben er een klein beetje deel van. Het doet me beseffen hoe gezegend ik ben met een land waar de vrijheid van meningsuiting belangrijk is en de keuze van geloof vrij is. Voor mij is geloof altijd zo vanzelfsprekend geweest maar was dat ook zo geweest als ik daarvoor mijn leven zou moeten risceren? Het geloof van deze pastor is dan ook zo een voorbeeld voor mij! Hij kan niets anders dan op god vertrouwen!
Woensdag was onze vrije dag. Lalibela voelt voor mij een beetje als een vakantie. Deze dag hebben we dan ook een tour gedaan. Lalibela is een orthodoxe bedevaartsoord waar jaarlijks duizenden orthodoxe christenen komen. +- 900 jaar geleden heeft de koning van lalibela hier 12 kerken laten bouwen. Al deze kerken zijn in/uit de rotsen gehouwen en volledig hand gemaakt. De meest bekende kerk hier is de Saint George kerk. Dit is een 11 meter hoog kruis gehouwen uit een berg. Al deze kerken zijn met elkaar verbonden door tunnels door de rotsen. Ook zijn ze versierd met vele gebeeldhouwde figuren of schilderingen en elk voorwerp heeft een betekenis die refereerd naar de bijbel of god/Jezus. Voor mij was dit alles zo indrukwekkend om te zien. Mensen hebben letterlijk bergen verzet om god te eren en een huis voor hem te maken. In dit geval zelfs x 12! Dat laat mij dan weer nadenken over radicaliteit en hoe ik mijn invulling geef aan mijn geloof in mijn leven. In ieder geval kan ik hier nog enorm van leren! Helaas is het sinds vandaag wel weer mis met mijn buik. Zoals we dat in het team noemen heb ik last van een funny Tummy! Ik ben erg gevoelig voor het voedsel hier. In de avond is de groep naar de kerk gegaan om daar christenen uit de vervolgde kerk te bezoeken en leren kennen. Ik heb een warme douche genomen en ben erg vroeg gaan slapen om zo te hopen dat de buikpijn weg gaat en ik me weer een stuk fitter ga voelen.
De dagen gaan snel hier in lalibela. Ik besefte me ineens dat het al 1 Juni is en dat dat betekend dat ik met 16 dagen al naar Nederland vlieg. Dit voelt nog zo onwerkelijk. Zeker omdat we ook best nog wel wat gaan rondreizen en gaan doen. Het vervelende is dat mijn lichaam hier In Afrika heel gevoelig reageert op voeding etc. Ik heb deze ochtend dus ook weer plat gelegen. In de avond heb ik mee gekunt naar de kerk. Dit vond ik overigens wel spannend. We werden ergens afgezet en moesten zo snel mogelijk via een gangen stelseltje het huisje in gaan. Hoe minder we gezien zouden worden hoe beter. Wat mij deze avond opviel was hun enorme leergierigheid. Een van onze teamgenoten sprak en iedereen zat op het puntje van de stoel te luisteren en aantekeningen te maken. Ik zelf vond het heel spannend, wetende dat de bijeenkomst absoluut in het geheim was en voor serieuze problemen kom zorgen. Maar de kerkleiders en gasten waren zo op god gericht en zo ontzettend vriendelijk en liefdevol. De sfeer daar is niet met woorden te beschrijven. Zo bijzonder om hier deel van te mogen zijn en deze mensen die in onderdrukking leven te kunnen bemoedigen door naar ze te luisteren en gewoon met hen te zijn. Vriendschap en familie zijn met elkaar is hier in Ethiopië zo belangrijk.
Vrijdag zijn we begonnen met een lekker ontbijt van pannenkoeken en omelets en zijn daarna de bergen in gegaan. Na een kleine hike kwamen we op een bergtop met aan alle zeiden zicht op lalibela en de bergen er omheen. Zo mooi! Je beseft dan even hoe klein je bent in een enorm grote wereld. Op de berg hebben we een moment van worship gehad en met elkaar gechillt. Het vaste team wat hier in Ethiopië voor de lange termijn verblijft was ook met ons mee afgelopen dagen en we hebben hier samen tijd door kunne. Brengen. Smidags hebben we lekker geluncht en zijn als team naar een restaurant gegaan met uitzicht over de bergen met vele langsvliegende arenden. S'avonds was het weer tijd om langs de kerk te gaan en heeft iemand van ons gesproken.
Vandaag is het zaterdag. Onze laatste dag hier. We zullen afscheid nemen van een paar jongeren die we ontmoet hebben en we gaan weer naar de kerk. Daarna is het vroeg slapen en op zondag ochtend vertrekken richting Addis. Door de vorige reis zijn de plannen iets geweizigd. We reizen nu in 2 dagen zodat de chauffeur niet weer 18 uur hoeft te rijden. Ook hoeven we niet meer door het donker dan. Dat maakt mij in ieder geval een stuk geruster!
Ik weet niet wanneer ik weer internet heb! Maar over +- een weekje weer een nieuwe opdate!
Liefs,
Margriet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley