Culture shock part 2?

Weer een week verder! Weer een week vol nieuwe indrukken & nieuwe gebeurtenissen. En het korte regen seizoen is begonnen dus zo nu en dan zit ik in flinke stort buien! Afgelopen weekend was de jeugd conferentie. Zo westers als we zijn hadden we dit tot in de puntjes, in een tijdschema uitgewerkt maar natuurlijk in ons achterhoofd dat dit in Afrika natuurlijk niet zo werkt. Van te voren was er weinig overleg en er werd ons weinig verteld over wat er van ons verwacht werd. Er was een grote Banner met onze foto's er op gemaakt en opgehangen en ook flyers met foto's waren uitgedeeld. Maar iedereen van de plaatselijke kerk in de krottenwijk kore was ontzettend enthousiast over wat er allemaal ging gebeuren. Wij moesten het allemaal nog maar zien.

Op vrijdag avond aangekomen met onze mooie planning & voorbereide spelletjes en preken waren we er klaar voor. Toen om 3 uur Ethiopische tijd de dienst begon stapte er een voorganger op het podium. Hij sprak voor 3 kwartier. Volledig in de locale taal amhariq en zonder vertaling waardoor wij geen idee hadden wat er gebeurde. Na hem sprak een andere man. Ook voor een langere tijd en in amhariq met vooral een hoog stem volume en veel halleluja en amen. Weg planning en besef van wat er gebeurde maar wel helemaal onder de indruk van de enorme cultuur verschiwn. Ineens werd er geroepen worship team! en hebben 4 van ons een aantal liederen gespeeld/gezongen. De kerk kende de liederen niet en verstonden grotendeels geen Engels maar aanschouden wat er gebeurde en gaven een groot applaus. Na een aantal liederen heeft een van ons team gepreekt over de foundations van het geloof. Daarna kwam een amhariq worship leider en brak het feest los. Wij verstonden er niets van en waren niet gewend aan dit alles maar we hebben ons mee laten slepen. Zo dansten ze de shibshiba (dans/manier van aanbidden in Ethiopië) en werd er veel gesprongen. Haha daar sta je dan met je stijve westerse manieren. De locals straalden van oor tot oor toen wij mee deden met hun gebruiken en dansen. Thuis gekomen moest iedereen echt even bijkletsen en bijkomen. We wisten nu ongeveer hoe de komende dagen er uit zouden zien.

Op zaterdag ochtend werden we om 10 uur weer verwacht in de kerk in kore. Zoals verwacht ging het zoals het de dag ervoor. De dienst startte meer dan een uur te laat en van een planning was nu ook niets meet over haha. Ik voel me in een kerk als dit vrij ongemakkelijk maar kan wel genieten van alles wat ik om me heen zie. In de middag kreeg in de kans om met een van onze leiders mee te gaan om te ondersteunen bij een jeugd studie groep. Plaatselijke missionairs gaven een 2 daagse training over de basis van het geloof en het uitstappen naar anderen toe. Hier heb ik zowel de zaterdag als zondag middag onderdeel van mogen zijn wat ik een prettige afwisseling vond met de ochtenden in de jeugd conferentie. De ochtenden vol met onverwachte cultuurschokken en de middag rustig door brengen met jongeren die heel nieuwschierig en leergierig zijn.

Wat ik hier vooral zie bij de mensen is hun dankbaarheid voor onze/mijn aanwezigheid en de tijd die je voor ze vrij zet. Je aanwezigheid word meer gewaardeerd dan financiële of arbeidstechnische zaken. Hier in Ethiopië draait het om het nu en om relaties. De oprechtheid van een omhelzing of de dankbaarheid na je bezoekje zijn iets wat ik in het gehaaste Nederland niet ken. Ondanks dat ik zelf niet zo fysiek ben ingesteld en dat soms hier ook lastig vind merk ik wel de verschillen. Nederland is soms zo gericht op functionaliteit van relaties in plaats van gericht op de mens die voor en naast je staat en zijn of haar verhaal, noden en behoeften. Ik merk dat ik verander in hoe ik naar anderen kijk maar ook in hoe ik naar geloof kijk. Ik wil graag leren om relaties met anderen en mijn geloof meer relationeel te zien dan functioneel en dit meer diepgaander te maken dan de soms oppervlakkige manier van.

Uiteindelijk op maandag hadden we een rustigere dag. Uit het niets werden we door de pastor uit de kerk van kore gevraagd om te komen voor een doop van een van de mensen die tot geloof gekomen was in de conferentie. Daar aangekomen werden we binnendoor geleid naar een ingemetselde badkuip achter in een steegje in de krottenwijk met uitzicht op een oude Hurk toilet die er niet erg fris uit zag. Weer een momentje waarbij ik mijn westerse (verwende) kijk bij moest stellen want het gaat natuurlijk om de daad: de doop & de bewuste keuze van deze meneer om voor het geloof te gaan. We waren totaal niet voorbereid en voor we het wisten werd een van onze mannen uit het team in een rood wit gewaad gehesen en na wat uitwissing van gebrekkig amhariq en Engels werd ons duidelijk dat hij de eer kreeg om de man te dopen. Na een uitgebreid foto moment (mensen maken overigens constant foto's en filmpjes van ons) zijn we naar een restaurantje gegaan. Hier hebben we lekker mogen eten en heeft een zendelinge uit Amerika haar werk met ons gedeeld.

Op dinsdag was dan eindelijk onze vrije dag! Samen met Mirjam, het andere Nederlandse meisje zijn we naar het lepra ziekenhuis gegaan. Hier was een sociale werkplaats in de vorm van een weverij en winkel voor lepra patienten. Hier hebben we kleine souveniertjes gekocht voor mensen thuis. En na weken zoeken heb ik eindelijk een plek gevonden waar relatief goede wifi is! We betalen wel 12 birr (€0,50) per uur!! Al met al is het elke keer fijn om even contact met thuis te hebben! Ik mis voornamelijk het contact met mijn beste vrienden en mijn naaste familie. Er is amper internet en telefonische is veel te duur. Al geniet ik enorm van mijn team en hebben we het naar onze zin met elkaar is het soms wel fijn om even een ander te spreken waarvan je houdt. Door hoe mensen hier relationeel met elkaar omgaan besef ik ook hoe gezegend ik ben met mijn gezin/famillie en mijn vrienden en besef ik hoe weinig ik zeg dat ik om jullie geef!

Voor komende week is onze planning nog onduidelijk. Wel weet ik dat onze schoolleider samen met mijn mentor uit Amsterdam naar hier komen om een week mee te draaien en te pijlen hoe het met ons gaat! En aan het eind van de week verhuizen er naar een meisjes weeshuis in adis ababa om daar 2 weken mee te werken. Maar we zijn en blijven in Afrika waar planningen niet bestaan! Dus in mijn volgende blogje zal ik laten weten wat ik allemaal gedaan heb!


Liefs,

Margriet