Week 2: Lets go!

Lieve vrienden en familie,

Inmiddels zit ik al weer een week in Ethiopië en is het tijd voor een wat uitgebreidere update! Na een paar dagen acclimatiseren zijn we begonnen met onze activiteiten. Op maandag hebben we ons eerste bezoek gebracht aan het townships kore/koshe en de pastor die daar werkt. We hebben daar kennis gemaakt met elkaar en besproken wat we deze week en volgende week gaan doen. Kennismaken in Ethiopië voelt aan alsof je iemand Al jaren kent. Je krijgt een stevige hand waarna je een dikke knuffel en 3 kussen krijgt. Ze vragen ook wel 3x hoe het met je is en hoe het met je familie is. Naar mate je iemand beter kent des te langer de begroeting duurt. Voor mij als Nederlander is het wel even wennen om zo intens en fysiek contact te hebben met mensen. Ook wanneer je tijd met elkaar doorbrengt is dit met veel fysieke aanraking en is het geven van een welkom en geliefd gevoel heel belangrijk.

Op dinsdag zijn we de dag als groep met elkaar gestart en daarna weer terug naar het township en de pastor en zijn gemeenschap gegaan. Er stonden huis bezoeken gepland in het aller armste deel van de stad. Dit is het deel waar de grote vuilstortplaats is en waar ook de aardverschuiving heeft plaats gevonden. Toen we heb township in liepen was het voor mij in eerste instantie gelijk aan wat ik eerder heb gezien in zuid Afrika. Hele kleine krotjes van hout en golfplaten dicht op elkaar gezet en bedekt met plastic zijlen tegen de regen. Veel mensen dicht op elkaar. Het bizarre is ook nog dat mensen huur betalen voor deze krotjes. Natuurlijk is dit illegaal maar hier word niets aan gedaan. Wat hier vooral opviel aan de mensen was dat veel mensen fysiek gehandicapt waren door lepra of andere aandoeningen. Na +- 10 min lopen kwamen we aan bij een hele grote berg. Althans dat dacht Ik in eerste instantie. Pas toen ik goed keek zag ik een enorme hoop van +- 200 meter aan afval. Dampend en stinkend afval. De geur was intens en het was deze dag nog niet eens heel heet.

Daar aangekomen zijn we naar het eerste huis gegaan een jonge vrouw van +- 18 jaar. Een plaatselijke christelijke organisatie heeft haar gered uit de prostitutie. Ze word nu door sponsors ondersteund om zo haar 2 kleine kinderen te kunnen voeden. We hebben samen met haar gebeden en tijd met haar doorgebracht. Ze heeft haar verhaal met ons gedeeld en wij hebben haar mogen bemoedigen. Na enige tijd zijn we naar het tweede huisje gegaan. Hier woonden 2 jonge vrouwen van +- 18 tot 20 jaar. Een van hen had een 1 week oude prematuur geboren babytje. Het kindje was geboren na 7 maanden zwangerschap. Het ontzettend kleine en schriele kindje lag in dekentjes gewikkeld op 3 lagen dekens wat een matras moest voorstellen in een krotje van 2 bij hooguit 3 meter. Dit aangezicht brak mijn hart. De krotjes hebben geen sloten, zijn niet waterdicht en het regenseizoen begint al snel. Ook deze vrouwen en kinderen worden onderhouden door het sponsor programma. Ze verzorgen goede kwaliteit ingrediënten voor Ethiopische maaltijden (engera) zodat moeder en kinderen gevoed blijven. Echter is veiligheid nooit te garanderen. Diefstal, verkrachting en geweld zijn dagelijks aan de orde van de dag.

Deze dag heeft mij wel echt een cultuurschok gegeven ondanks dat ik eerder in een 3e wereld land heb gewerkt. Soms voelt het geen wat we doen zo zinloos. We spenderen gewoon tijd met mensen. Na enkele dagen begon ik juist te begrijpen wat de zin hier van is. Dit is hoe het land Ethiopië werkt. Alles draait om relatie, het delen van elkaars leven en noden. Het geven en ontvangen van bemoedigingen die weer kracht geven om door te gaan. Je kan nog zulke mooie gebouwen plaatsen, honderden euro's geven voor ontwikkeling (waar niets mis mee is en wat ook echt nodig is) alleen moeten de mensen het uiteindelijk zelf doen nadat wij weer weg zijn. En nu ik deze mensen ken, de babytjes ken kan ik voor ze bidden. En ik geloof dat gebed veel sterker is dan wat ik als mens kan doen. Dat is ook wat de mensen uit de krottenwijk mij vertellen. Doordat zij niets hebben en de nood zo groot is, kunnen zij alleen maar op god vertrouwen waardoor ze god zien in de kleinste voorzieningen. Dit heeft mij zo bemoedigd.

De daarop volgende dagen zijn we begonnen met een tijd van 72 uur gebed. 3 dagen lang zijn we samen met de Ywam basis en betrokkenen een tijd van gebed en worship ingegaan. Iets wat ik nog nooit zo lang heb gedaan. Ik heb dit dan ook als heel intens ervaren maar wel heel bijzonder! In de momenten dat anderen een gebedstijd hadden en wij vrij waren zijn we onder andere weer naar de krottenwijk gegaan. Hier heb ik mogen spreken over identiteit en gaven en talenten. De eerste keer dat ik uberhaupt gesproken heb. Ik had verwacht dat het heel spannend zou zijn maar het ging onwijs gemakkelijk. Zelfs de Engelse taal was geen probleem. Gelukkig had ik een vertaler die vertaalde naar amhariq. De locale taal hier.

Vandaag is het dan vrijdag. Vandaag blijf ik thuis omdat er een aantal werkzaamheden in huis worden gedaan door monteurs etc. Morgen hebben we onze eerste vrije dag en gaan we de tourist uit hangen. Al met al begin ik een beetje te wennen aan dit intense land. Het eten is tot nu toe nog geen enkel probleem voor mijn lichaam al was ik wel blij toen we deze week een hapje gingen eten in een restaurant met westerse maaltijden zoals pizza, pasta en hamburgers. Ook het feit dat wij als blanken erg exotice zijn voor de plaatselijke bevolking begint te wennen. In plaats van dat het geroep en geschreeuw en al het aanraken bedreigend voelt word het nu vooral grappig. Wanneer mensen China of Chinese naar ons roepen reageren we vaak met ni hao of een ander grapje. Ook het woord forengie is vrij normaal geworden. Al zijn sommige mensen wel erg vrij in het leggen van contact en leer ik meer mijn grenzen aangeven.

Ik hoop zo weer een beetje een update te hebben gegeven. Helaas is internet te slecht en te schaars om foto's etc te plaatsen. Zo nu en dan zal ik dit op instagram en facebook doen!

Liefs,

Margriet